Je moet van twee kanten komen om elkaar te ontmoeten
Je moet jezelf in de ander willen zien,
zonder in de ander te verdwalen…                  Stef Bos

Vluchten
Afgelopen zondag las ik in de kerkdienst dit gedicht van Stef Bos in zijn geheel voor. Gisterenavond kwamen de woorden terug aan het eind van de ontmoeting met het echtpaar Memarbashi. Een jaar of zes geleden vluchtten ze met hun twee kinderen van vijf jaar uit Iran. Na kort in Nederland te zijn geweest, verbleven ze bijna een jaar in Duitsland. Daar bleek dat ze de asielprocedure in Nederland moesten doorlopen. Van AZC, naar AZC belandden ze in Emmeloord, waar ze het langst verbleven.
In relatief korte tijd kregen ze een duidelijke beslissing, dat ze in Nederland mochten blijven. Noordwijk zou hun nieuwe thuis worden.

Vragen, vragen, vragen
Als ik vraag naar hun beleving van de asielprocedure en alle gesprekken die ze hebben gehad, realiseer ik me dat ook ik weer één van die vragenstellers ben. We lachen er om en vervolgen het gesprek.
Nadat in grote lijnen het vluchtverhaal is gedeeld, markeer ik dat wij hebben afgesproken dat niet op alle vragen antwoord hoeft worden gegeven, waarna ik aarzelend vraag: Zou je iets kunnen zeggen over de reden van jullie vlucht?
Even is het stil en kijken ze elkaar aan. Nee, dat kan ik niet zeggen…
Ik laat de stilte duren en kijk de luisteraars één voor één aan. Deze stilte is veelzeggend. We kunnen iets vermoeden van de veel te grote pijn, van reële angst voor gevaar. Levensgroot is het aanwezig.
Nu wordt heel de groep aangesproken, om bereid te zijn je in de ander te verplaatsen. Er is een respectvol zwijgen.

Leven opbouwen
Wij horen hoe het is gegaan in Noordwijk, hoe er het verlangen is om hier en nu mee te doen aan de samenleving. Hoe ze beiden zoeken naar aansluiting en over hun kinderen die het goed doen op school, hoe ze geen enkele achterstand hebben in taal of ontwikkeling.
Wij horen over vrijheid, het grootste goed, dat ze hier in Nederland werkelijk ervaren. De gevangenis van het verleden, daar zijn ze langzamerhand uit los gekomen. Nu zijn ze echt vrij.
Wat wij als Noordwijkers kunnen doen, om vluchtelingen te helpen zich thuis te voelen, vraag ik ten slotte.
Stel je oordeel uit, ieder mens is anders, iedere vluchteling is anders,
Probeer je in te leven, dat jij op een kwade dag moest vluchten,
Ga in gesprek…
Wij, als luisteraars, laten het tot ons doordringen. O ja, wordt er nog gezegd, misschien moeten vluchtelingen ook wel, meer naar buiten treden, zich meer laten kennen aan hun buren. Misschien moeten ook wij ons meer laten ontmoeten.