Eindelijk kunnen we weer! Nou ja, eigenlijk konden wij al in april weer maar toen werd de Catch – heel handig – op de avond van de Bloemencorso georganiseerd, en vond daardoor uiteindelijk geen doorgang. En nu, in mei, woonden vluchtelingen uit Oekraïne in het Windkrachthuis en was het daarom lang onduidelijk waar het handig was om bij elkaar te komen. Dat werd een zaal in de Vinkenhof, waar helaas toch geen oven en werkende vriezer bleek te staan, maar ja, als Windkracht 3pt0 ergens wel bekend om staat, dan zijn het leden die uitstekend kunnen improviseren, en dat gold zeker ook voor Sandra en Susan, onze twee koks afgelopen vrijdag die ondanks alle hobbels een prachtig Mexicaans menu op de tafel toverden! Ook de ietwat vergaderachtige setting deerde niemand en toen zelfs onverwachts nog een extra gast aanschoof, was het feest compleet, ook al bleef het bij (maar) drie gasten wat aan de overzichtelijke kant.
Onder het toetje begonnen wij het inhoudelijke gedeelte met een geanimeerd gesprek over “kleine opstandingen” in ons eigen leven, wat werd gevolgd door een discussie over de kerkelijke inzet voor vrede, in het aangezicht van de, toch wel nodige (of niet?) massale wapenleveringen vanuit het Westen in richting Oekraïne. Na enkele mijmeringen over een inspirerend beeld op een van de laatste Burning Man – festivals over het (nog ontvankelijke) kind in een ieder van ons, rondden wij de zeer gezellige avond met een gesprek over een nodig nieuw mensbeeld dat ons denken over de mens als een “homo economicus” binnen de consumptiemaatschappij moet gaan vervangen.
Iedereen ging vervuld en blij weer huiswaarts, inderdaad met een gevoel van “eindelijk kan het weer”. Nu nog wat meer mensen…