Er staat een stevige wind en de regen giert om ons heen. Linda Janmaat, haar zoon en ik schuilen nog even in de auto, voordat wij ons naar buiten wagen. Over de zee zien we steeds meer donkere wolken aankomen, maar de tijd dringt en gaan naar buiten. Met onze scheppen markeren wij een hart in de zachte bodem van het losse strandzand. We realiseren ons maar al te goed, hoe ons ongemak schril afsteekt met de ontberingen van mensen op de vlucht.
We hopen dat meer Noordwijkers er zo over denken en toch rond acht uur, desnoods in de stromende regen naar deze plek toe komen.
verbondenheid tussen mensen
Als het hart een vorm heeft gekregen, blijken zelfs de waxinelichtjes net genoeg beschutting te hebben om te kunnen branden. Ondertussen komen de mensen over het duin en vanaf het strand naar ons toe. Ruim honderd mensen van allerlei leeftijden en achtergronden, vinden elkaar in deze korte bijeenkomst in gezamenlijke zorg voor mensen op de vlucht uit oorlogssituaties en hen die achter zijn gebleven.
om de stilte heen
Nadat Linda Janmaat een indrukwekkend gedicht heeft voorgelezen, spreek ik wat woorden naar de stilte toe en nodig de mensen uit, als ze een bloem hebben meegenomen, deze na de stilte in het hart te leggen. Wethouder Fles markeert de stilte met een slag op het bekken. De regen is inmiddels opgehouden, maar de wind waait stevig om ons heen.
Dan worden de bloemen gelegd. Nog een paar woorden van hoop spreek ik uit om blijvende aandacht totdat zij ooit thuis zullen zijn.
verlangen naar thuis
Er komt beweging. Mensen zoeken elkaar op en raken in gesprek. Blij elkaar te zien en vertrekken even later weer naar de plek waar ze thuis zijn. Met een groepje mensen ruimen wij alles op en nemen de bloemen mee. Even later geven wij de bloemen een plek bij het monument van de visser en de drenkeling.
(De foto’s hieronder zijn gemaakt door Monica Stuurop, voor meer foto’s zie het event op facebook)
https://www.facebook.com/events/1010305205657702/1012276138793942/