Het zou niet droog worden, zag ik op Buienradar. Wat kon ik doen? De deelnemers van de wandeling wist ik niet te bereiken, omdat opgeven van te voren niet nodig was. Ik kon toch moeilijk mensen meenemen op een wandeling en helemaal doorweekt laten worden.
Als de Oude Jeroenskerk vrij was, dan zouden wij daar kunnen wandelen. Misschien niet met stevige pas, maar toch zeker een kuiertochtje, alsof je door een prachtige tuin loopt. Gelukkig, bleek de kerk vrij en berichtte optimistisch dat het door kon gaan in een droge ruimte.
toch de regen in
Er verzamelde een klein clubje mensen in De Vinkenhof en ondanks de regen leek het iedereen toch een goed idee om buiten te wandelen. Dit keer zouden wij een rondje lopen door het Varkensbos. Voor wij weg gingen, kreeg iedereen een kaart uit de serie de ‘Pelgrimstocht’ en maakten wij kort kennis met onze reisgenoten. In de steeds donker wordende nacht kwamen de gesprekken op gang, over thuis zijn, piekervaringen, reisgenoten op de levensweg, afscheid nemen en gastvrijheid.
schuilen in het donker
Terug in het dorp gingen wij de Oude Jeroenskerk binnen en lieten alle lichten in de kerk uit. We zagen hoe het licht van buiten een heel ander gebouw liet zien. Rasters van ramen, met licht er tussen, schaduwen en allerlei diep
ten. Hoe langer wij binnen waren hoe meer er te zien was. Zo ging het ook in de gesprekken. Aan het begin van de wandeling kenden we elkaar niet, of nauwelijks, als een donker gebouw. Maar gaandeweg, hielpen de gespreksvragen om het licht te laten schijnen op sommige plekken van onszelf.
reisgenoten
Onder de koffie, toen wij alle vragen nog eens voorbij lieten komen, raakten wij onder de indruk van de grote rijkdom van ieder mens, aan gedachten, ervaringen, overtuigingen en geloof. Wij konden het zo maar met elkaar delen. Wij waren even elkaars reisgenoot
