Vrijdag 30 september was het dan zover: De zomerpauze was voorbij en de eerste “Catch” van het nieuwe seizoen kon van start gaan. Helaas waren er van tevoren wat problemen met de locatie, door familieomstandigheden moest de gastgever en kok afzeggen. Daarom werd spontaan bedacht dat de Catch ook wel in de Buurtkerk gehouden kon worden, als combinatie samen met het Avondgebed met liederen uit Taizé – een experiment, dus!
Een kleine, maar fijne groep mensen kwam om 18.45uur samen, iemand bracht het bij een Chinees restaurant bestelde eten mee en zo werd gezellig in de consistorie-kamer gegeten. Het toetje hielden wij over voor na het avondgebed, waarvoor wij om half acht in de stilte van de kerk plaatsnamen. Omdat degene die het gebed had voorbereid die dag jarig was, stond het avondgebed onder de titel “Elke dag een beetje jarig zijn met God”, we lazen uit Jesaja 12 en gingen na drie kwartier zingen, zwijgen en bidden samen aan de Limburgse vlaai met koffie/thee om aan het inhoudelijke deel te beginnen.
De voorbereidingen daarvan hadden in het teken gestaan van de angstaanjagende nucleaire dreigingen van de Russische president Poetin tegen het Westen gestaan en daarmee begonnen wij ook het gesprek, n.a.v. een citaat uit 1946 van de Britse theoloog C.S. Lewis, vrij vertaald: “Als we al ten onder gaan aan de atoombom, laat die bom ons aantreffen terwijl we zinvolle en menselijke dingen doen: werken, onderwijzen, lezen, naar muziek luisteren, de kinderen in bad doen, een potje tennissen, met vrienden praten en dartend een biertje drinken. Niet schichtig ineengedoken als angstige schapen die nadenken over een atoombom. Die bom kan ons lichaam breken (al een virusje kan dat), maar hij hoeft nog niet onze geest te beheersen.” De ruimte die dit citaat gaf, voelde fijn.
Van daaruit kwamen wij via de bovenstaande foto van het in de muur van een Russische martelkelder gekraste Onze Vader op vijandschap (in een oorlog, maar ook in onze gepolariseerde maatschappij) en op vergeving en wat een vertrouwen (of: geloof?) daarvoor nodig is. De foto maakte indruk: als je, terwijl je gemarteld wordt nog de woorden “zoals ook wij vergeven onze schuldenaren” over je lippen krijgt, hoe groot en diep is dan het vertrouwen waaruit je leeft wel niet?
Het vertrouwen in God houdt verband met het vertrouwen in de ander en zo bleven wij met ons gesprek nog een beetje hangen bij de vele scheidslijnen in onze gepolariseerde maatschappij en bij de vraag hoe je die kunt overbruggen.
Een oud opiniestuk van ondertekende in de Volkskrant over hoe verschillend Duitsers en Nederlanders tegen excuses maken aankijken (paywall), leidde ons tot de conclusie dat een kernprobleem van vandaag het krampachtige vasthouden aan het eigen gelijk is, maar ook hoe lastig het zeker is om dat eigen gelijk te kunnen relativeren ten bate van de relatie met de ander.
Aan de hand van een column van filosoof Stine Jensen in NRC over hoe jezelf van mening kunt veranderen (helaas, inmiddels ook achter een paywall) hadden wij het erover dat je bij controverse maatschappelijke debatten, van groot belang is om naar de biografische context te vragen hoe en waarom iemand tot een bepaalde standpunt is gekomen. Wederzijds verhalen daarover uit te wisselen sterkt de onderlinge band. Als je, in plaats daarvan, inhoudelijk over en weer argumenten op elkaar afvuurt, verdiept dat alleen de scheiding tussen jou en je gesprekspartner. Ook dit kan alleen, als je eigen gelijk voor jou niet heilig is, als je dat kunt relativeren.
Helaas merkten wij direct dezelfde avond ook meteen, hoe verdraaid moeilijk dat te gelijker tijd ook is: Terwijl wij huiswaarts gingen ontstak een verhitte discussie over, uitgerekend, zwarte Piet….
Desalniettemin was dit een geslaagd combinatie-experiment en een leuke avond, ik kijk uit naar de volgende Catch!
Terugblik: de eerste “Combi-Catch”, samen met het Avondgebed in de Buurtkerk
